จากใจ...ลูกมือตัวเล็ก

                    แท่งชอล์กสีขาวถูกลาก...ตวัดตามแรงมือ ลงบนกระดานไม้สีเขียวเป็นเส้นสายอักษรอย่างบรรจง ห้องเรียนย่อมๆ โต๊ะเรียนเก่าๆ กับพวกเราตัวเล็กๆ ที่กำลังนั่งเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจ สายตาจับจ้องอยู่ที่ข้อความบนกระดานที่คุณครูป้าแขกกำลังเขียนอยู่ในขณะนั้น...


                    ใกล้เที่ยงแล้ว... ครูป้าแขกจัดการมอบหมายงานบนกระดานให้พวกเรานั่งทำนั่งเขียน พร้อมข้อความทิ้งท้ายก่อนจะปล่อยให้เด็กๆ ทำงานอย่างเงียบๆ ว่า ...

 "ใครทำเสร็จก่อน ให้ลงไปช่วยครูทำกับข้าวด้านล่าง..."

                    ได้ยินอย่างนี้แล้ว มีหรือที่เด็กๆ จะไม่อยากลงไปช่วย หรือหากไม่ได้ช่วยก็ขอแค่ลงไปดูคุณครูทำอาหารกลางวัน พร้อมกับลุ้นว่ากับข้าวมื้อกลางวันของวันนี้จะเป็นเมนูอะไร ความจริงอาหารกลางวันมีไม่กี่อย่างแต่จะหมุนเวียนสลับกันไปบ้าง อย่างอาหารจำพวกฟัก ไม่ว่าจะเป็น ต้มจืดฟัก แกงกะทิฟัก แกงเขียวหวานฟัก (กินกันจนหน้าเหมือนฟักเข้าไปทุกวัน...555) หรืออาหารจำพวกผัดผัก ทั้งผัดผักรวมมิตร ผัดเปรี้ยวหวาน ผัดกะหล่ำปลี ผัดถั่วงอก ไปจนถึงเกาเหลาที่เน้นถั่วงอกเป็นหลัก 

                    อย่างที่ผมเคยเล่าไปก่อนหน้านี้แล้วว่า โรงเรียนหลังเขาเล็กๆ แห่งนี้ ไม่มีกระทั่งโรงครัวหรือแม่ครัวประจำ ใต้ถุนโรงเรียนมุมหนึ่งจึงถูกจัดเป็นพื้นที่ประกอบอาหารและจะมีบ้างที่ชาวบ้านมาช่วยในบางวัน หน้าที่หลักจึงตกอยู่ที่ครูกับนักเรียนที่ต้องช่วยเหลือกันเอง 

                    ... ดินสอไม้ ที่หัวดินสอเดิมทีมียางลบขนาดเล็กติดอยู่ แต่บัดนี้มีรอยเขี้ยวเล็กๆ บริเวณวงโลหะบางๆ ที่เชื่อมแท่งดินสอกับยางลบนั้นเข้าด้วยกัน ซึ่งเข้าใจว่าคงจะออกแรงกัดเพื่อให้ยางลบที่กำลังจะหมดนั้นถูกบีบขึ้นมาให้ยังพอใช้ได้อีก หรือบางแท่งก็มียางยืดมัดเป็นปมที่ปลายใช้แทนยางลบได้ดีทีเดียว ดินสอที่ทั้งสั้นบ้างยาวบ้างนั้นกำลังขยับไปมาบนสมุดปกสีน้ำตาลเล่มบางๆ ที่มีพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช อยู่บนปกซึ่งนักเรียนทุกคนได้รับแจกมา ด้วยความพยายามเขียนหนังสืออย่างตั้งอกตั้งใจ เพื่อจะได้ลงไปช่วยคุณครูป้าแขกทำกับข้าวให้เสร็จทันเวลาก่อนพักกลางวัน

                    ผมจัดอยู่ในกลุ่มนักเรียนที่ทำงานเสร็จอันดับต้นๆ ของห้อง เพราะอยากลงไปเป็นลูกมือทำกับอาหารกลางวัน จึงรีบวิ่งลงมาช่วยคุณครูทำอาหาร หน้าที่ประจำคือ ล้างข้าวสารหรือซาวข้าวเพื่อนำมาหุง ข้าวที่หุงนั้นสำหรับคุณครูส่วนนักเรียนจะห่อข้าวมากินเอง

                    จากนั้นก็ช่วยหยิบจับนู่นนี่นั่นตามความสามารถที่พอจะช่วยได้ ชอบที่จะช่วยและชอบที่จะดูทำให้เมื่อโตขึ้นมาก็พอจะมีทักษะในเรื่องของการทำอาหารอยู่บ้าง เป็นอันว่าไปไหนคงไม่อดตายแน่นอนครับ

                    นอกจากจะได้กินอาหารกลางวันอร่อยๆ จากคุณครูและลูกมือตัวเล็กๆ แล้ว ที่ได้มากกว่านั้นเห็นจะเป็นความภาคภูมิใจที่ได้มีส่วนร่วมของพวกเรา ความชอบที่จะอาสาช่วยงานคุณครูอยู่บ่อยๆ ทำให้รู้สึกมีความสุขและที่สำคัญคือคำชื่นชมจากคุณครูนั้นทำให้เด็กอย่างเราเกิดความภาคภูมิใจและมีกำลังใจสร้างสิ่งดีๆ ต่อไป คงปฏิเสธไม่ได้ครับว่า คำชื่นชมยินดีเหล่านี้กลายเป็นแรงผลักดันอย่างหนึ่ง ความรู้สึกเช่นนี้นิยามง่ายๆ ว่า "บ้ายอ" นั่นเองครับ ....555

                    แต่ถึงอย่างไรเสียการที่เราอาสาช่วยงานลักษณะนี้ก็บ่มเพาะนิสัยที่ดีหลายอย่างและยังคงติดตัวเรามาจนถึงทุกวันนี้ครับ

จากใจ.....ลูกมือตัวเล็ก