บันทึกความทรงจำ "คุณครู...ใบไม้"

ในความทรงจำ ...ไกลปืนเที่ยง เป็นสำนวนไทย หมายถึง ห่างไกลความเจริญ สมัยก่อนยังไม่มีเครื่องบอกเวลา แต่จะมีการยิงปืนใหญ่เป็นการบอกเวลาแทน ไกลปืนเที่ยงจึงหมายความว่า อยู่ไกลมากจนไม่ได้ยินเสียงสัญญาณปืนที่บอกเวลานั่นเอง                     สำนวน...ไกลปืนเที่ยง...คงคุ้นหูใครหลายๆ คน โดยเฉพาะเด็กบ้านนอก...ที่ไกลห่างจากความเจริญอย่างผมด้วยแล้ว จะยิ่งสัมผัสและซาบซึ้งในความหมายของสำนวนนี้มากพอควร                     เด็กชายแดน เกิดและโตบนถิ่นฐานวัฒนธรรมอีสานอย่างผม แม้จะเกิดในยุคสมัยที่เทคโนโลยีเริ่มเข้ามามีบทบาทต่อการใช้ชีวิต สะดวกสบายขึ้น แต่ก็ต้องยอมรับว่าสังคมทุกวันนี้นั้นยังมีความเหลื่อมล้ำ การพัฒนาที่ยั่งยืนก็ยังคงเป็นเพียงนโยบายที่เขียนไว้สวยหรูบนหน้ากระดาษ และความสะดวกสบายเหล่านั้นก็ยังไกล...ไกลเกินกว่าเด็กบ้านนอกอย่างเราจะไขว่คว้าและสัมผัสได้ จะพูดให้เข้าใจง่ายๆ คือ ..."เรายังด้อยโอกาสครับ"...                     ผมจะเล่า...

แด่...ทุกหัวใจที่ไม่ยอมแพ้           ชีวิต...... หากเปรียบกับเส้นทางสายหนึ่ง สำหรับผมคงยังไม่ถึงแม้ครึ่งทาง ถึงกระนั้นหากหันหลังกลับไปมองอดีตที่ผ่านมา เส้นทางที่เดินนั้นถึงจะไม่ไกลเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้เหนื่อยได้ไม่ใช่น้อย เพราะเส้นทางที่เดินมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนใครหลายๆ คน ความยากลำบากที่เหมือนคลื่นที่พัดมาเป็นระลอกๆ ทำให้หัวใจบอบช้ำครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ทว่าความลำบากนั้นเองทำให้ใจแข็งแกร่งเกินกว่าจะย่อท้อต่อความโหดร้ายของโชคชะตาที่อาจต้องพบเจออีกในวันข้างหน้า           เด็กบ้านนอกคนหนึ่งออกตามหาความฝันจนวันนี้ได้สร้างความภาคภูมิใจให้กับตัวเองได้ เพียงเท่านี้ผมก็พอใจแล้ว แต่ชีวิตยังต้องก้าวต่อไป จะเป็นก้าวที่สง่างามผสมคราบน้ำตาเปื้อนยิ้ม แต่ขอให้เชื่อเถอะว่า มันจะเป็นรอยยิ้มและคราบน้ำตาแห่งความภาคภูมิใจ คุณเชื่อผมไหม.......