หมากไม้...ในฤดูร้อน
กรอบแกรบๆ !!!.........
เสียงใบไม้แห้งที่ร่วงเกลื่อนภายใต้ดงไม้ขนาดต่างๆ ซึ่งเติบโต เบียดบังกันเพื่อแผ่ใบรับแสง ทำให้บางต้นแม้ยืนต้นมานานมากแล้ว แต่ทว่าลำต้นไม่ใหญ่เท่าใดนัก ใบแห้งที่ร่วงลงพื้นดินเหมือนพรมสีชาแกมเหลืองที่ปูแผ่ทั่วพื้นที่... นอนทอดร่างรอการผุพังไปตามกาลเวลา... ขณะเดินจึงเกิดเสียงกรอบแกรบ ตามฝีเท้าเล็กๆ ของเด็กๆ
..
..
ลูกตาดำที่กลอกไปมา เหลียวซ้ายแลขวา คล้ายกำลังหาอะไรบางของเด็กน้อย มีแววความหวังและความตื่นเต้นปนกัน แน่นอนทีเดียวว่าฤดูร้อนเช่นนี้ ต้องมีกิจกรรมสนุกๆ เกิดขึ้น และที่แน่นอนยิ่งกว่าก็คงจะหนีจากวิถีธรรมชาติ แบบที่อยู่กับป่าเขา ต้นน้ำ ลำธาร ใกล้หมู่บ้านไม่พ้นอีกตามเคย
..
มือเล็กๆ ถือถุงหิ้วพลาสติก บ้างสะพายย่าม ภายในมีผลไม้ป่าชนิดหนึ่ง ผลรีๆ ขนาดประมาณนิ้วก้อย ผิวมันวาว มีทั้งสีแดงเข้ม ส้มอมเหลือง ไปจนถึงเขียวผิวมะนาว สีสันสวยงามอยู่ในพวงเดียวกัน ผลสุกสีแดงช้ำรสชาติจะหวาน หากสุกประมาณหนึ่งรสชาติจะหวานและฝาดปนกัน
ผลไม้ท้องถิ่นที่พูดถึงมีชื่อเรียกหลายแบบตามภาษาท้องถิ่นแต่ละเผ่าที่พูดกันในแถบหมู่บ้าน ภาษาถิ่นอีสาน - ลาว เรียก "บักหวดข่า" อีกคำเป็นภาษาถิ่นอีสาน - เขมร เรียกว่า "จันหลุ" หรือชื่อเรียกที่รู้จักโดยทั่วไปคือ "มะหวด"
บักหวดข่า
ที่มา : https://sites.google.com/site/dexaxisan/phl-mi-khxng-phakh-xisan
..
ผมก็เป็นหนึ่งในขบวนการตามล่าบักหวดข่า... 5555 คำว่าขบวนการตามล่าบักหวดข่านั้น ไม่ใช่คำพูดที่เกินจริงแต่อย่างใด เพราะทุกครั้งที่จะเข้าป่าไปเก็บ จะต้องมีการวางแผนการเดินทางกันเป็นอย่างดี และต้องแข่งกันหา สายตาต้องแม่นยำและไวมาก ใครช้าก็อดครับ
ใครเจอพวงไหน...เป็นต้องวิ่งกรูเข้าไปหักมาทั้งพวง หรือเสียงอาจจะนำมาก่อนว่า...จองพวงนี้นะ!!! แล้วจะเป็นที่ทราบกันว่าท้ายสุดจะเป็นของใคร เก็บพลางกินพลางเพื่อเติมพลัง คุยกันพลาง มีความสุขจริงๆ ครับ
การเดินทางแต่ละครั้งระยะทางค่อนข้างไกลสำหรับเด็กๆ นึกมองย้อนไปทำให้เกิดคำถามว่า เราเดินไกลขนาดนั้นได้อย่างไร เพียงเพื่อสิ่งเดียว..."บักหวดข่า" ..... คำตอบคงจะเป็น...สนุกจนลืมเหนื่อย
วิถีธรรมชาติผูกพันเราไว้กับต้นไม้ สายลมและแสงแดด ความตื่นเต้นและความสนุกสนานในการผจญภัยในป่าเป็นจุดเริ่มต้นและหล่อหลอมให้รักธรรมชาติและความสงบ
.
.
วันนี้ยังนึกถึงความซุกซนในสมัยนั้น สมัยที่เกมคอมพิวเตอร์ยังมาไม่ถึง สมัยที่เด็กๆ ยังจับกลุ่มวิ่งเล่นด้วยกัน เกิดคำถามสะท้อนในใจว่า วันนี้...สังคมเพิ่งพาอาศัยอิงแอบธรรมชาติและมิตรภาพระหว่างเด็กๆ ลักษณะนี้จะยังพอมีให้เห็นบ้างหรือเปล่า......
คิดถึงหมากไม้...ในฤดูร้อน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น